Zayn - Rozdział XI

  Wpadłam do szpitala jak burza. Nic mnie nie interesowało, byłam taka szczęśliwa. Wbiegłam na piętro na, którym leżał Zayn, otworzyłam drzwi od sali i wpadłam w panikę. Zayna tam nie było.
- Siostro! Siostro! Siooooooooostro! – wydarłam się na cały korytarz.
- Proszę się uspokoić panienko, Pan Malik jest już na sali operacyjnej, nie mogli czekać. – odpowiedziała sanitariuszka z uśmiechem.
Zaczęłam się śmiać. Kiedy reszta zespołu, oprócz Liama, dotarła na górę, nie potrafili pojąć co mi jest. Po chwili jednak pielęgniarka im wszystko wytłumaczyła i wesoły nastrój udzielił się również im. Usiedliśmy pod salą operacyjną i czekaliśmy na koniec operacji. Co zabawne nikt nadal nie zauważył nieobecności Payne’a. Po około 3h chirurg wyszedł z sali. Stanął przed nami z grobową miną po czym powiedział:
- Mam nadzieję, że jakoś to państwo przetrwają... – kiedy usłyszałam początek zdania, moje serce stanęło.
- ...ale jego serce będzie teraz 5 razy silniejsze niż było! – skończył ze śmiechem na ustach, a ja miałam go ochotę zabić. Byłam taka szczęśliwa!
Harry i Niall zaczęli skakać jak oszalali, Lou poszedł zadzwonić do El, żeby się już nie martwiła, a ja pobiegłam na salę pooperacyjną, żeby GO zobaczyć. Leżał tam jeszcze nieprzytomny, był taki piękny. Podeszłam do łóżka i pogładziłam jego twarz, nagle przepiękne, brązowe oczy spojrzały na mnie i zobaczyłam w nich radość jakiej nigdy wcześniej nie widziałam. Zayn był zdrowy, a co ważniejsze był szczęśliwy. Do sali wparowali chłopcy, Pola z Manią i o dziwo jeszcze El i zaczęli obściskiwać Zayna.
- Gdzie jest Liam? – zapytał zaskoczony Malik.
- Yyyy...
- Był tu przed chwilą..
- Tzn. był z nami w samochodzi...
- JEZUS! Liam został w domu! – wykrzyczałam na całą salę. – Muszę po niego jechać. Lou daj kluczyki.
Chłopak podał mi klucze i poprosił, żebym uważała. Kiedy odwróciłam się do Zayna ten nagle pociągną mnie za rękę i położył moją głowę na swojej klatce piersiowej.
- Słyszysz? – zapytał.
Skinęłam głową, ze łzami w oczach.
- Od teraz bije tylko dla Ciebie. – wyszeptał, po czym chwycił lekko moją twarz i mnie pocałował. Usłyszałam za sobą tylko jakieś chrząkania dziewczyn, chichot El i głośne „uuuuuu” zrobione przez Nialla i Harrego. Ale jakoś mało mnie to interesowało. Właśnie w tej chwili na nowo chciałam żyć i czerpać z życia.
- Zaraz wracam. Muszę po niego pojechać. – powiedziałam i pocałowałam go jeszcze raz. Uśmiechnął się tylko i skinął głową na znak zrozumienia.
  Zbiegłam na dół, cała w skowronkach i z motylkami w brzuchu. Byłam zakochana. Usiadłam za kierownicą, uruchomiłam samochód i pojechałam do domu chłopaków. Wysiadłam z samochodu i otworzyłam drzwi.
- Liam! Liaaaaaaam!
Nikt się nie odezwał. Dziwne. Weszłam na górę i zaczęłam go szukać po pokojach. Nagle zobaczyłam go siedzącego w tym samym miejscu w którym go rano widziałam kiedy się obudziłam. Trzymał głowę w dłoniach i widziałam tylko nieznaczne ruchy pleców. Byłam w szoku. On płakał. Podeszłam do niego i kucnęłam przy nim.
- Liam co się stało? Przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko.
- Tego nie mogę.
- Proszę Cię, powiedz o co chodzi. Nie mogę patrzeć jak płaczesz.
W tym momencie Payne wyciągnął ręce, odgarnął mi włosy z twarzy, po czym chwycił ją i pocałował w usta. Odepchnęłam go i wykrzyknęłam:
- Co Ty robisz?!
- Kocham Cię Lil. – wyszeptał.
- Nie możesz! Ja nie mogę! Nie możesz.... – wybiegłam z płaczem z domu, wsiadłam do auta, uruchomiłam silnik, włączyłam Torn i odjechałam....