Zayn - Rozdział XXI

Zayn wszedł na salę równo o 10:00. Najstarsze dzieci były w szkole, a 5 młodszych została w ośrodku.
- Cześć, odnośnie dzisiejszej nocy...
- Przestań. - przerwałam mu. - To Twoje życie i możesz robić z nim co chcesz. Teraz weź Oscara i Amandę i zajmij ich czymś, bo ja muszę poświęcić trochę czasu reszcie.
- Ale Lil... - w jego głosie słychać było nutę smutku i skruchy.
- Nie mamy o czym rozmawiać. Już nie jestem dla Ciebie Lil, więc przestań się tak do mnie zwracać i swojej dziewczynie powiedz to samo. - powiedziałam na jednym oddechu, po czym odwróciłam się napięcie i poszłam zająć się Amelią, Liz i Jacobem. Nie dałam mu szansy odpowiedzi, bo wcale na nią nie czekałam, nie chciałam jej. Zayn cały dzień próbował ze mną porozmawiać, ale ponieważ to ja dawałam mu opinię w sądzie, musiał wykonywać wszystkie moje polecenia. Zajęłam go na tyle, że nie miał czasu zamienić ze mną nawet słowa. Niestety maluchy poszły po południu na drzemkę, a starsze jeszcze nie wróciły ze szkoły. Wiedziałam, że musimy porozmawiać i nie ucieknę od tego nawet na milimetr.
- Lil musimy porozmawiać.
- Chyba Ci coś wcześniej powiedziałam na temat "Lil". Już nią dla Ciebie nie jestem. To po pierwsze, po drugie nic nie musimy i nic nie musisz mi mówić. W sumie sama nie wiem czy chcę cokolwiek wiedzieć. Wiesz co jest najgorsze? Nie fakt, że popełniłeś przestępstwo i że wysłał Cię tu sąd, bo wydaje mi się, że znam Cię na tyle, że wiem, że niektóre rzeczy robisz z głupoty, ale najgorsza jest świadomość, że złamałam Ci serce i przeze mnie kochasz teraz kogoś kto leci tylko na Twoją kasę, najgorsza jest świadomość, że to ja spierdoliłam Ci życie i właśnie dlatego nie mogę z Tobą rozmawiać i patrzeć Ci w oczy. Chociaż w sumie jest jedna rzecz, która jest jeszcze gorsza - Twoja nienawiść. Zayn, którego znałam nigdy nie powiedziałby do mnie tego co wczoraj wyszło z Twoich ust. Przepraszam Cię, bo wiem, że to moja wina, ale ja nie mogę z Tobą rozmawiać, nie potrafię, bo nie chcę rozmawiać z kimś dla mnie totalnie obcym.
- Lil...
- Przestań do cholery! Nie znam Cię, ok?! Nie wiem kim jesteś i niech tak na razie zostanie.
Wstałam, bo Liz się obudziła. Zayn nadal siedział i chyba przeżył lekki szok, jeśli chodzi o moją reakcję.
- Jesteś inna, silniejsza. A myślałem, że po moim wypadku już silniejsza nie będziesz. Pamiętaj, że nigdy Cię nie nienawidziłem i nigdy nie będę. Pamiętaj, że żyję dzięki Tobie. Pamiętaj, że niezależnie od wszystkiego zawsze będziesz moją Lil i nic nigdy tego nie zmieni. Pamiętaj, że ja wciąż Cię kocham... - wyszeptał te słowa wprost do mojego ucha, stojąc za mną i trzymając swoje ręce na mojej tali. Kiedy poczułam jego dotyk, całe moje ciało zadrżało i obudził się we mnie ogień, którego się bałam, a który już dawno zgasł. Zayn odsunął się ode mnie i poszedł do reszty dzieciaków. Nie wiedziałam co mam myśleć. Nie chciałam teraz myśleć. Do 18:00 nie rozmawialiśmy. O szóstej przyszła Lucy zająć się dzieciakami, bo mój dyżur dobiegł końca, co oznaczało, że Zayn również skończył.
- Mogę wrócić z Tobą? Chciałbym porozmawiać.
- Mustang stoi przed budynkiem, a ja idę na nogach. Może lepiej jedź.
- Nie. Zabiorę go jutro. - powiedział po czym otworzył samochód, zabrał torbę, zamknął go, schował kluczyki i do mnie dobiegł.
- Zayn nie wiem czy to dobry pomysł. Alice czeka na Ciebie w domu. Powinieneś być ze swoją dziewczyną.
- Kiedyś ją miałem, ale nie wiem czy uda mi się do niej wrócić. Alice nic dla mnie nie znaczy i nie znaczyła. Była tylko fajną odskocznią, zapomnieniem o...
- O mnie... - wyszeptałam.
- Nie, o moich problemach, ale na pewno nie o Tobie. Lil spójrz na mnie. - powiedział i chwycił moją twarz w dłonie. - Jesteś jedyną kobietą, którą kochałem i jedyną, którą chce kochać. Przewróciłaś mój świat do góry nogami dosłownie i w przenośni, ale moje życie nie ma sensu bez Ciebie.
- Zayn... Nic już nie będzie takie jak kiedyś. Kochałam Ciebie, ale kochałam też Liama.
- Wiem. Wiem też, że nadal kochasz nas obu. Ale ja poczekam, nawet całą wieczność, bo jesteś jedyną osobą z którą chce dzielić swoje życie.
- Liam...
- Wiem, przecież mówię, że będę o Ciebie walczył tak długo jak tylko będzie to potrzebne, ale...
- Zayn, LIAM! - wykrzyknęłam i pobiegłam w stronę domu. Na podjeździe stał czarny mercedes - ukochane auto Li. Z hukiem wpadłam do środka i zaczęłam krzyczeć:
- Liam! Liaaaam!
Z salonu wyłonił się wysoki mężczyzna, z pięknymi oczyma, pięknymi włosami, cały idealny w swojej idealności.
- Lil! - wykrzyknął i wtulił głowę w moje włosy i moją szyję. Objęłam go mocno, aby się upewnić, że to na pewno on. Po policzkach spłynęło nam kilka łez.
- Lil nie płacz... Już jestem i tym razem na pewno nie odejdę. - powiedział i pocałował mnie w policzek.
W drzwiach stał Zayn, z tą samą miną, którą widziałam w szpitalu. Jednak po dłuższym przyglądaniu mu się, doszłam do wniosku, że teraz nie widzę tylko smutku i złamanego serca, ale widzę też wolę walki i odwagę. Tym razem nie zamierzał się poddać.
"Tym razem będziesz moja..." - pomyślał Malik.
- Cześć Misiu! - Alice rzuciła się na Zayna i wetknęła swój język w jego usta.
"Odpuść sobie... Nie Twoja liga." - pomyślałam. Spojrzałam znów na Liama i się uśmiechnęłam. Nie wiem dlaczego, ale widząc go, czułam, że nic złego nie może się już zdarzyć...

-------------------------------------------------------------------------------------------
Natchnęło mnie, ale wiem, że nie jest to najlepszy rozdział :P
Miłego czytania xxx