Zayn - Rozdział XIV

 Kiedy już się uspokoiłam, zeszłam na dół. Wszyscy się na mnie patrzyli. Nie wiedziałam czy wiedzą czy nie.
- To nie Twoja wina... – podbiegła do mnie Pola i mnie przytuliła. Czyli jednak wiedzieli.
- Wiedziałem, że z tego nie wyniknie nic dobrego, równie dobrze mogłaś się w ogóle nie pojawiać... – powiedział Harry i popatrzył się na mnie jakby chciał mnie na miejscu zamordować.
- Hazza przestań cholera jasna!! – wrzasnął Zayn. – To nie jest jej wina!!
- A niby kogo?! Gdyby się nie pojawiła to Liam byłby z nami, Ty nie byłbyś w szpitalu, a ja miałbym święty spokój! Nienawidzę Cię! Od początku miałem rację! – Harry wykrzyczał mi to wszystko prosto w twarz, po czym wziął kluczyki od samochodu, trzasnął drzwiami i odjechał.
- Gdyby nie moje durne zabawy... – powiedział cicho Lou i zaczął płakać, a El podeszła do niego i go przytuliła.
- Przestańcie wszyscy! Po pierwsze nie wolno mi się denerwować, po drugie... – tutaj Malik zwrócił się do Louisa. – Gdyby nie Ty, Lou to nie byłbym teraz tak zakochany. Zrobiłeś wiele dobrego, ale na pewno nic złego. – uśmiechnął się i przytulił Tommo.
Poczułam się strasznie. „Jak ja cholera mogłam do tego dopuścić?! Dlaczego ja tego nie widziałam?”. Zaczęłam płakać. Pola z Manią od razu do mnie podeszły.
- Kochanie nie martw się, wszystko będzie dobrze.
Zayn się na mnie patrzył, ale nie podszedł. Nie mógł podejść...
Odsunęłam dziewczyny od siebie i poszłam do pokoju. Położyłam się na łóżko i stwierdziłam, że jestem skończoną idiotką, bo myślałam, że wszystko będzie takie piękne i łatwe. W życiu nic takie nie jest. Słyszałam tylko z dołu jakieś krzyki dziewczyn i Zayna. Po jakimś czasie byłam już tak zmęczona płaczem i zestresowana, że zasnęłam.

-----------------------------------------------------------------------------------

- Wstawaj! Musisz to zobaczyć.
Nade mną stała El i z uśmiechem na twarzy mnie budziła.
- O co chodzi?
- Chodź szybko i nie pytaj. Musimy Cię ubrać.
- Co? O co chodzi? – byłam zdezorientowana. – Która godzina?
- 19.00, mamy tylko godzinę.
- Ale do czego?
- Zobaczysz... – powiedziała tajemniczo El i zaczęła się śmiać.
Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki się umyć. Kiedy wyszłam z pod prysznica El weszła do łazienki i zaczęła układać mi włosy. Po 15min miałam na głowie przepiękny koszyczek. Nie zadawałam więcej pytań, ale za cholerę nie wiedziałam o co chodzi. Poszłyśmy do garderoby, ale nie mojej tylko El. Kiedy ją otworzyła, nie mogłam uwierzyć. Ile tam było ciuchów!
Podeszłą do wieszaka z sukienkami i wybrała mi chyba najpiękniejszą z nich.
- Jesteś gotowa! Teraz zejdź do ogrodu...
Nie wiedziałam o co chodzi, ale byłam podekscytowana.
Zeszłam na dół do ogrodu i nie mogłam uwierzyć w to co zobaczyłam. Ogród wyglądał przepięknie. Z boku,  stał wielki czarny fortepian. Nie wiedziałam po co on, ale zaraz miałam się dowiedzieć. Zza drzew wyszedł Zayn, ubrany w czarny garnitur wyglądał tak strasznie seksownie.
- Przepraszam, że zwątpiłem. – powiedział i usiadł przy fortepianie. Kiedy usłyszałam pierwsze dźwięki piosenki wiedziałam, że jeszcze jest nadzieja, że jeszcze wszystko może być dobrze....